Zaaien blijft maar zaaien

Sober en zonder gevoel gekleed,
met de voeten in de klei,
werkt hij zich vastberaden en trouw in het zweet.
In een verlaten landschap krijgt zijn akker wat het verdient.
Vrij van werelds puin, alleen maar aandacht voor zijn tuin.

Getekend door jaren met de voeten in de klei.
Is zijn eenvoud van buiten en van binnen gelijk?
Wat gebeurt er als ik naar hem kijk. Wie is hij, wat intrigeert mij.

Verkiest hij de rust, de stilte, het alleen zijn.
Tevreden met eenvoud en voldaan met zijn bestaan.
Wordt hij geleid door verlegenheid met tederheid, vol warmte en genegenheid.
Of is het een man vol stille passie, verborgen in ieder gebaar.
Verslingerd aan vrouwen, onverzadigbaar.

Het is de onbeantwoorde vraag.
Want zaaien blijft maar zaaien met oogsten als doel.
In alle eenvoud, met passie of koel.