Yanti

In een veel te dun jurkje stapt Yanti, met slechts één klein koffertje, onzeker maar vastberaden uit het vliegtuig. Buiten heeft ze haar eerste kennismaking met sneeuw. Weliswaar een dun laagje, maar genoeg om de landingsbanen op lichten.
Gelukkig vloog haar toestel na een lange vertraging wel. Weg van Indonesië, weg van huis. Ze is pas 17 jaar, maar zo klaar met het leven daar.
Het was ‘gewoon’ om al jong regelmatig genomen te worden door oom Ivan. Iedereen wist het en niemand deed wat. Vervolgens gingen de steeds wisselende vriendjes van haar moeder er zonder pardon ook maar over haar heen.
Tot ze Ari ontmoette. In zijn gespierde armen voelde ze zich veilig. Al hield hij er wel meerdere vrouwen op na.

Buiten het vliegveld wacht ze in de kou op haar zus Maran, die ze nu al vijf jaar niet heeft gezien. Haar dunne jas bedekt zich met kleine smeltende sneeuwvlokjes. Is dit de belofte voor een nieuw leven?
De gedachte aan vreselijke kerels geeft haar een afschuwelijk smerig gevoel.
Er kan niet genoeg sneeuw vallen om die gorigheid van haar af te spoelen. Maar het gat in haar hart wordt veroorzaakt door iets heel anders…
Ongewild dringt zich steeds het beeld van de rug van Ari op, in het bed van haar moeder. Samen met de overdreven kreunende kreten van haar moeder die onder Ari vandaan komen.

Met een warme winterjas omhelst en kust Maran haar en trekt haar in de auto. Onderweg rijden ze langs een grote kerk, verlicht door vuurkorven. Gedreven door iets onbekends, roept Yanti: ‘Stop!’
Geschrokken trapt Maran op de rem.
Als betoverd stapt ze uit en loopt naar de vuurkorven, gevangen door de warmte die ze afstralen. Het knisperen van de sneeuw onder haar voeten geeft haar zowaar een blij gevoel!
Yanti heeft helemaal niets met de kerk en het geloof in God heeft ze allang geleden verloren. Maar iets trekt haar. Het zingen komt haar tegemoet. Terwijl ze de dikke jas van Maran stevig dicht trekt loopt ze door. Een nieuw gevoel vult haar.
Binnen wordt ze verwelkomt, alsof ze hier trouwe gast is. Het kaarslicht in de kerk  geeft een sfeervol licht. De geur, de warmte, het gevoel, verdrijft de kilte in haar binnenste. Even… heel even, voelt ze zich bevrijd.