In de prostitutie… voor altijd?

Dat een onschuldig ijsje eten met de kinderen mee aan het denken zou zetten over prostitutie, had ik van te voren niet kunnen bedenken. Waar ik eerst nog druk bezig ben met iedereen zijn smaakje te laten kiezen en daarna alle klodders ijs op te vangen waar mogelijk, word ik afgeleid door en gesprek naast me op het zonnige terras.
Het is geen zonnig gesprek. Eerst voelde ik me wat ongemakkelijk om naast de prachtige oosterse dame te gaan zitten. Daar steek ik tenslotte wel heel alledaags bij af. Alleen boeit dit de ijsjes monsters totaal niet. Die willen alleen maar de ‘beste’ plek hebben. Door mijn zonnebril kijkend kan ik haar prima observeren.

Lang zwart haar omlijsten haar treurige en getekende gezicht. Ik vind het lastig om haar leeftijd in te schatten. Onder het motto minder is meer, ziet ze er desondanks prachtig uit in een strak wit shirt en een lichte spijkerbroek.

‘Ik wil het niet meer… Ik kan het niet meer’ verzucht ze.

De minder appetijtelijke man die tegenover haar zit legt zijn hand op de hare. ‘Je moet er ook mee stoppen. Ik wil dat je er mee stopt.’ Zijn woorden troosten haar niet. Bijna jammerend gaat ze verder: ‘maar hoe moet het dan met de huur? Ik kan toch nooit werk vinden?’ Wederom bekruipt het ongemakkelijke gevoel me weer. Nu omdat ik ongewild en waarschijnlijk ongewenst, getuige ben van dit nogal privé gesprek. Wat mijn meiden volledig ontgaat, gelukkig!

‘Ik ken mijn hele leven alleen de wereld van de prostitutie…’

Bam! Die komt binnen. Ze is een hoertje! Allerlei visioenen dringen zich aan mij op. Wat heeft deze vrouw allemaal al mee moeten maken, dat ze op dit punt is beland? Is de man een klant, haar pooier? Of werkt ze gewoon thuis. Hier in ons dorp? Naïef als ik soms ben denk ik dat prostitutie alleen maar in Amsterdam gebeurd, maar hier zal de concurrentie vast ook moordend zijn. Hoeveel klanten zou zij op een dag moeten zien? Als ik denk aan de 8 à 10 patiënten die ik gemiddeld op een dag zie,  lopen de rillingen over mijn lijf.

‘Ik heb het al zo vaak geprobeerd, maar het is echt nu of nooit, ik word te oud en ik kan het niet meer, ik walg er van…’ Even klinkt ze vastberaden. Daarom ziet de man zijn kans: ‘kom bij mij wonen! Ik kan voor je zorgen.’ Onopvallend trekt ze haar hand weg. ‘Eerst moet ik alles betalen. De huur en mijn schulden, dan stop ik.’