Waarom schrijven?

Wie ben ik tussen de honderd miljard sterrenstelsels waartussen ons melkwegstelsel zich bevindt. Waar ons zonnestelsel slechts als een zandkorreltje is ten opzichte van honderd miljard zandkorrels. Wie ben ik tussen de zeven miljard mensen op de aarde, gelegen in ons zonnestelsel. Zeker als ik stil en geruisloos zou verschijnen en verdwijnen.

Ik wil van me laten horen. Mogelijk wil niemand luisteren en is het ijdele hoop. Een illusie misschien?

Maar toch…

Wat als iemand écht zou luisteren…

Eén klein moment in de oneindigheid van tijd wordt er misschien een andere koers gezet.

Met overgave deel ik haat te laten en lief te hebben. Voor mens, dier, de natuur, voor alles en iedereen. Ras, geloof, geaardheid, kleur of ander verschil, we zijn allemaal in nietigheid gelijk. Gelijk en allemaal verantwoordelijk voor een schone zandkorrel.

Al bereik ik maar één mens. Eén mens kan een zandkorrel worden. Ik blijf dromen van een strand of een woestijn. Dan zal ik een stem tussen de honderd miljard sterrenstelsels zijn.