De rode Ferrari

Ineens drong het tot me door dat de overgang beslist geen kattenpis is.
Het is ongetwijfeld zo dat iedere vrouw uit kan kijken naar een leven zonder menstruatie periode. Één vierde van je leven -tenminste de top jaren- kampen met pijn, stemmingswisselingen en natuurlijk het irritante maandverband of de tampon met al de beperkingen. Als je de boel na drie weken net weer een beetje op de rit hebt, begint het gedonder opnieuw, iedere keer weer…
Daar zal niemand vrijwillig voor kiezen. ‘Het hoort bij het vrouw zijn. Vrouwen kunnen tenminste kinderen baren.’
Alsof dat een pretje is. Maar je hebt geen keus.
Wat dat betreft is het zo oneerlijk verdeeld. Het veel gehoorde ‘maar mannen moeten zich scheren’ gaat ook niet meer op, sinds vrouwen worden geacht alle ongewenste haargroei te verwijderen. Ik heb nog geen steekhoudende tegenargumenten gehoord, het is gewoon oneerlijk.
Al moet ik er niet aan denken om één keer in de vier weken met een ongestelde man te moeten leven en barende mannen lijken me ook geen succes.

Stoppen met menstrueren is een bevrijding zou je denken. Maar de laatste tijd schiet zo af en toe door me heen dat er dan tegen die tijd nóg iets heel vrouw-onvriendelijks boven m’n hoofd hangt.
De overgang…
Niemand weet wanneer, hoe lang en hoe erg.
Worden het extreme opvliegers, stemmingswisselingen tot een depressie of andere ellende? Gaat het één of tien jaar duren? De overgang komt niet alleen maar aankloppen bij losers of piepers.  Bij de meest sterke en leuke vrouwen slaat het geniepig en onverwacht toe.
Afhankelijk van je lot dus. Nèt als je denkt dat je genoeg hebt gehad.
Nee, als ik kon kiezen, dan koos ik voor de midlife crisis met de rode Ferrari en een jonge, strakke en knappe kerel!