Donkere dag

Mijn trotse en lieve man, die zo graag zorgt voor zijn geliefden en ze wil behoeden voor leed en onrecht. Gebroken. Vandaag laat ik voor jou de gordijnen dicht. Jij kunt het daglicht niet verdragen, vandaag niet. Na alles wat er gebeurd is, wordt het uiteindelijk te veel voor een eenvoudig mens om te dragen. Je dacht te kiezen voor je gezin, voor een beter leven. Waren we nu maar thuis gebleven. Al weten we allebei dat we dan de dood hadden gevonden. Hadden we geen kinderen gehad, dan was de dood een reële optie geweest. Maar onze kinderen verdienen leven, een toekomst. Ja, gelukkig leven we in Nederland in vrijheid en in vrede. Maar vandaag is het een donkere dag.

Vooral jij was niet veilig meer in ons land. Omdat we niet veel geld hadden moest je alleen vluchten. Zo gauw als het kon zouden we naar je toe komen. Twaalf jaren lang heb je vanuit Nederland gestreden om je gezin, jij, ik en drie van onze kinderen, weer bij elkaar te krijgen. Al zal ons gezin nooit meer helemaal compleet worden. Onze Nadir werd gedood in een bombardement. Mijn kleine lieve Nadir, weggerukt uit ons leven. Bommen die ons kleintje niet had verdiend. Net als al onze familieleden, vrienden en kennissen, die we hebben verloren in deze zinloze oorlog, het niet hadden verdiend.

Helemaal alleen in Nederland moest jij die strijd leveren. Nederland, land van papieren en regels. Stroperige procedures en fouten. De ene belemmering na de andere heb je overwonnen.
Jij moest werken, met alle pijn en verdriet van het verleden met je meedragend. Ik was analfabeet, maar moest de Nederlandse taal leren. Van een afstand hielp jij mij daarbij.
We zijn we er nu.
Weg van onze familie, weg van het dorp met onze geliefde bergen. Ons vaderland voor altijd achtergelaten.

Behalve Omeed, onze oudste. Hij werd bij de grens opgepakt en gevangen genomen. Zestien jaar, een volwassen man in Afghanistan. Om je gezin in Nederland te krijgen heb je geld nodig. Veel geld. Omeed werd vrijgelaten en zwerft nu alleen in Afghanistan. We willen onze zoon terug! Nog meer geld. Schulden die ons boven het hoofd groeien. Met een zwaar gevoel in mijn benen loop ik naar de gang en zet de knop om van het witte kastje in de meterkast. Het heeft toch geen zin. De telefoon, internet, televisie – alles gaat uit. Je slaakt een zucht.
Nu is het echt donker.
Je lijkt kalm en beheerst, maar ik weet dat er van binnen een storm raast.

Mijn rots in de branding heeft geen werk meer. Geen werk, geen geld. Nog meer schulden. Je hebt geen kracht meer. We missen twee van onze vier kinderen en we kunnen de huur allang niet meer betalen. Morgen worden we in vrijheid en vrede uit ons huis gezet. Maar nu, vandaag, is het alleen maar donker.