Gevangen in haar oude lijf

In de wachtkamer, leunend op het karretje, zit ze geduldig te wachten. De gebloemde zomerjurk laat net te veel zien van haar dikke witte benen met hier en daar een spatader. Haar hangende ogen kijken vermoeid naar de druk spelende kinderen. Irritatie? Nee, dat past niet, ze geniet.

‘Mevrouw de Groot, komt u maar!’
Het rimpelige, nietszeggende gezicht trekt ineens de liefste plooien: ‘Ah daar was je al’, klinkt het krakend of ze de hele dag nog niets heeft gezegd. Wat goed mogelijk is.
Ik ben tien minuten te laat en een klein schuldgevoel bekruipt me.
Het is buiten 37 graden en de zweetdruppeltjes parelen op haar voorhoofd. Ze is waarschijnlijk blij met de airco dus ik laat dat gevoel vlug weer varen.

Langzaam komt ze overeind en trekt zich op aan het karretje. Zonder zuchten, zonder ook maar een rimpeltje te verschuiven. Als ze na een poosje staat, krijg ik van haar een klamme zachte hand.
‘Hoe gaat het met jou?’ vraagt ze de vraag die ik eigenlijk hoor te stellen. Zelfs in deze twee woorden doorklinkt haar Haagse accent.
‘Prima! Is het niet veel te warm voor u?’
‘Nee hoor’ antwoordt ze met haar donkere ronde stem. Terwijl ze nee schudt, schudt het vel onder haar kin met haar mee. Langzaam schuifelt ze een beetje krom achter mij aan naar de spreekkamer.

Ik verheug me op het gesprek en op de verhalen van mevrouw de Groot. Over de verre reizen die ze heeft gemaakt, de avonturen die ze heeft beleefd als meisje en als jonge vrouw.
Haar man is al jaren geleden gestorven toen haar dochter nog maar twee jaar was. Reden voor mevrouw de Groot om nog ondernemender te worden dan ze al was om het zelf allemaal te rooien. Ze begon haar eigen pension en werkte hard, maar stond midden in het leven.

Weer gebeurt het als altijd als ze begint te vertellen. In haar ogen verschijnt de passie en de liefde voor het avontuur. Dwars door de rimpels, de kromme rug, het oude mens, verschijnt de jonge avontuurlijke vrouw met levenslust.
Het schuddende vel onder haar kin geeft me ineens een heel ander gevoel. Warm en vol bewondering.
Mevrouw de Groot zit gevangen in haar oude lijf. Ze kan niet meer reizen, ze kan geen grote avonturen meer beleven.
Na een stomme val van de fiets is het nooit meer goed gekomen. Ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Het gevoel dat ze niet meer gewoon kan doen wat ze wil is voor haar het ergste wat ze kan bedenken.
Klaverjassen is de climax van de week.

Mevrouw de Groot zet me aan het denken.
Hoe zou het zijn als ik die respectabele leeftijd heb bereikt. Als ik beperkt word door mijn gebreken. Kan ik terugkijken en daarbij de zelfde glinstering in mijn ogen krijgen?
Hoe moet je in vredesnaam genoegen nemen met alleen het terugkijken en vooruit met klaverjassen?
Hoe vreselijk oneerlijk dat je lichaam je zo laat weten dat je echt geen twintig meer bent. Want volgens mij blijft iedereen zich forever young voelen.